LA STRANIERA

Ugo Pomarici – Massimo de Bernart

 

 

O mia bela, mia dolce toseta,

sifolò un bel passerottin.

Resta un po'

qui del bosco a l'umbreta,

resta un po' e per te cantarò.

Mi no vo restar qua,

me sento straniera.

Mi no vo qua restar,

mi voio tornar.

Va, va, bela straniera,

va, va, no te fermar.

Passa le cime bianche,

piove, no sta spetar.

O mia bela, mia dolce toseta,

mormorò la sorgente pianin.

La me acqua xé verde, xé cheta,

buta i piè e riposite un fià.

El me cor s'ha spacà,

el me amor xé 'ndà via.

El me cor s'ha spacà,

lu me gà abandonà.

Va, va, bela straniera,

va, va, no te fermar.

Passa le cime bianche,

piove, no sta spetar.

 

O mia bella, mia dolce ragazza,

fischiò un bel passerottino.

Resta un po’

qui all’ombra del bosco,

resta un po’ e per te canterò.

Io non voglio restare qua,

mi sento straniera.

Io non voglio restare qua,

io voglio ritornare.

Va, va, bella straniera,

va, va, non ti fermare.

Passa le cime bianche,

piove, non aspettare.

O mia bella, mia dolce ragazza,

mormorò pianino la sorgente.

La mia acqua è verde e calma,

immergi i piedi e riposati un po’.

Ho il cuore infranto,

il mio amore se ne andato.

Ho il cuore infranto,

mi ha abbandonata.

Va, va, bella straniera,

va, va, non ti fermare.

Passa le cime bianche,

piove, non aspettare.